piątek, 31 stycznia 2014

Scenariusz 15 - ,,Nie jestem twoją fanką!"

Nie jestem twoją fanką!



            Znałam kiedyś małego chłopca. Nazywał się Kim Sunggyu. Chodziliśmy do jednego przedszkola, a później do podstawówki. Nigdy nie kolegowaliśmy się bardziej niż przeciętnie. Był fajtłapą, zawsze wylewał na siebie kompot na stołówce. Jasne, miał jakąś grupkę kolegów, bo pomimo wrodzonej ciapowatości nie był jednak całkowitym społecznym wyrzutkiem. Kiedyś przypadkiem zwymiotował mi na nową bluzę – okazało się, że właśnie w ten sposób w naszej szkole zapanowała epidemia grypy.  Innym razem wylał na mnie zupę. Po prostu trzymałam się od niego z daleka, chociaż nigdy nie miałam mu tego za złe. Gdy znaleźliśmy się w liceum skasował konto na facebooku. Jeszcze przed tym czasem wchodziłam na jego profil. Nie częściej niż na profile innych znajomych, z którymi już nie gadałam. Nie wiedziałam, co teraz robi, czy gdzie przebywa. Aż do zeszłego tygodnia.
Biegłam na przystanek autobusowy, trzymając kurczowo dłoń na grzywce. Jeśli się rozwali, to przysięgam, że się rozpłaczę. Na szczęście udało mi się dotrzeć na miejsce o wyznaczonym czasie, więc jak to miałam w zwyczaju, przystanęłam przy jednej ze sklepowych witryn, przeglądając się w niej. Gdy tylko się odwróciłam, zostałam znokautowana przez wysokiego faceta w czapce z daszkiem i ciemnych okularach. Skinął stroną w moją głowę, po czym pomógł mi wstać. Spod jego czapki wystawały jasnobrązowe kosmyki, a zza okularów dojrzeć dało się dość szerokie, ale nieduże oczy, które… właściwie były dość znajome.
-Nic ci nie jest? – spytał uśmiechając się.
-Nie, spoko, ja tylko… - mój autobus właśnie odjeżdżał – Cholera! – krzyknęłam i pobiegłam, machając w stronę kierowcy – Ahjussi czekaj na mnie!
***
                                                                                                
Nie wiem jak mi poszło – sekretarka powiedziała, że do mnie zadzwonią. Łapałam się każdej możliwej pracy, bo miałam wielkie marzenia, jednak gorzej z ich realizacją.  Chciałam wyjechać, podróżować, kupić wielki dom z basenem – marzenie ściętej głowy! Od zawsze snułam genialne plany i nigdy nie zajmowałam się tym, co większość dziewczyn. Podczas gdy one zakreślały w gazetach zdjęcia swoich idoli, ja pisałam potencjalne filmowe scenariusze, które miałam zamiar kiedyś wcielić w życie. Interesowało mnie scenariopisarstwo. Leżałam w łóżku i rozmyślałam o odległym być może, które kiedyś nastąpi – albo i nie. Jedno było pewne – wszystko jest w moich rękach, a ja zamierzam tego sięgnąć, choćbym miała się po to wspinać na kolanach.
Czekając na telefon od pracodawcy, następnego dnia wybrałam się na zakupy. Właściwie wbrew pozorom były one kolejną okazją, by łyknąć trochę gotówki. Moja przyjaciółka musiała wziąć dzisiaj zmianę, więc poprosiła mnie, bym zaopiekowała się jej młodszym bratem - oczywiście za stosowną opłatą. Nie byłam chciwa, ale w moim życiu zwyczajnie nastąpił okres, kiedy potrzebowałam pieniędzy bardziej niż kiedykolwiek. Jak wzorowa opiekunka szłam z chłopcem, przeprowadzając go za rękę na światłach i tak dalej. Dotarliśmy do centrum handlowego, kiedy nagle malec oznajmił, że chce mu się siku. Stanęliśmy przed drzwiami męskiej toalety, jednak on złapał rąbek mojej czerwonej koszuli i spojrzał na mnie błagalnie.
-Co jest? – spytałam lekko zagubiona. Nie przepadałam za opieką nad dziećmi.
-Noona chodź ze mną -  gdyby ktoś wtedy zobaczył moją minę…
-Ale… to męska toaleta, a ja nie mogę tam wejść – broniłam się jak mogłam.
-Noonaaa… ja muszę – jęczał chłopiec i zanim się obejrzałam, znalazłam się z toalecie.
Na szczęście przy pisuarach nikogo nie było. Chłopiec wszedł do jednej z kabin, a ja stanęłam na czatach. Nie skłamię, jeśli powiem, że była to jedna z dziwniejszych sytuacji w moim życiu. Stałam oparta o drzwi kabiny, gdy nagle z sąsiedniej ktoś wyszedł. No to klops. Moim oczom ukazał się ten sam chłopak co wczoraj, jednak teraz nie miał na sobie okularów. No tak, przecież gdyby nosił okulary przeciwsłoneczne w pomieszczeniu, byłoby to dość idiotyczne. Nerwowo zaczęłam oglądać paznokcie, gdy on nie obdarzywszy mnie nawet spojrzeniem poszedł myć ręce. Z zamyślenia wyrwał mnie krzyk.
-Yah! Park Ji Yong! Zawsze latałaś z głową w chmurach, ale żeby pomylić toalety?
-Ja.. to nie tak. Opiekuje się chłopcem, on jest … - wskazałam wymownie na drzwi, pod którymi stałam – w środku jest.
Chwila, coś tu śmierdziało. Ja-go-kurczę-znałam! Ale cholera, nie wiedziałam skąd. Moja pamięć miała dość parszywy zwyczaj zawodzić mnie w decydujących momentach. Uśmiechał się głupkowato i zmierzając w stronę drzwi włożył ręce do kieszeni.
-Hej, ty! Chłopcze bez oczu! – nie mogłam się powstrzymać. Gdy się uśmiechał, jego oczy zamieniały się w takie zabawne małe szparki.
-Park Ji Yong. Nie pozwalaj sobie! – odwróciwszy się przygryzł wargę.
-Skąd znasz moje imię? Znamy się?
-Myślałem, że w podstawówce wywarłem na tobie zdecydowanie zbyt silne wrażenie, a tu proszę. Ty wciąż mnie nie pamiętasz! Nic się nie zmieniłaś, Ji Yong. Zawsze byłaś zapominalska, chociaż gdyby dziś ktoś mnie spytał, jak zapaść dziewczynie w pamięć, przysiągłbym, że rzucenie na nią pawia jest strzałem w dziesiątkę!
-YAH! TO TY! KIM SUNGGYU!
-We własnej osobie – roześmiał się uroczo. Oczywiście uroczo jak na chłopca, który kiedyś potykał się o własne stopy.
Rozmowę przerwał nam malec wychodzący z kabiny, przy której stałam.
-Noona, jesteś najlepsza, że mnie pilnowałaś! – pobiegł ucieszony do umywalki.
Zanim się zorientowałam, Sunggyu już nie było. Skubaniec musiał niepostrzeżenie zwiać mi sprzed nosa, a szkoda. Właściwie pomimo tego, że byłam już pewna kim jest, miałam nieodparte wrażenie, że znam go jeszcze skądś.

Sprawy się pokomplikowały. Przyjaciółka wzięła nocny dyżur, więc jej braciszek został u mnie na noc. Mieszkałam sama, a mój dom nie wyglądał na najczystszy, ale raz się żyje. Zrobiłam płatki na mleku, chłopiec chwilę porysował i cieszyłam się, że pewnie zaraz pójdzie spać, jednak nie mogłam się bardziej mylić. Wylądowałam na kanapie sterroryzowana przed 4-letniego już-nie-berbecia, który całkowicie zawładnął pilotem od telewizora. Ku mojemu zdziwieniu nie wybrał żadnej bajki, więc oglądaliśmy jakiś przegląd nowości na kanale muzycznym. Nie interesowałam się zbytnio kpopem, więc nazwy zespołów, które przeciętna nastolatka wymienia przez sen razem ze wszystkimi ich członkami były dla mnie czymś dziwnym  i niezrozumiałym. Zapamiętałam jakąś młodą, solową artystkę śpiewającą o różach, girlsband, który ciągle zmieniał członkinie i nawet jeden zespół męski składający się z jakiejś ogromnej liczby chłopców, którzy mieli na sobie takie śmieszne getry i wyli.* Jako następny był siedmioosobowy boysband, którego piosenka zaczynała się bardzo chwytliwą muzyczką. Tańczyli fajnie, nawet jak na mój bardzo krytyczny gust.  O-kurczę-tego-się-nie-spodziewałam.
-YAH KIM SUNGGYU! CO ROBISZ W TELEWIZJI? – wykrzykując te słowa chyba właśnie spadłam z kanapy.
-Noona, nie znasz ich? – krzyknął podekscytowany chłopiec – to Infinite! Noona, jak możesz ich nie znać? – wciąż patrzyłam jak wmurowana na tylko jednego z całej siódemki – podoba ci się Noona? – roześmiał się chłopiec – Ma na imię Sunggyu! Na pewno ma dużo fanek!
Osz – ja – cię – pierdziele, serio?
***
Następne dwa tygodnie minęły mi spokojnie. Sprawdziłam w sieci kilka kawałków Infinite i sama niechętnie przyznałam, że są całkiem fajni. Co prawda niezliczoną ilość razy zadałam sobie pytanie,  jak tej fajtłapie się to udało, chociaż nie sposób było nie przyznać, że wyprzystojniał i to tak konkretnie. Od tamtej pory już się na niego nie natknęłam – nic dziwnego, pewnie był bardzo zajęty. W tym czasie zadzwonili do mnie z wytwórni, w której byłam na rozmowie kwalifikacyjnej – dostałam pracę. Sami widzicie, ale byłam zbyt zajęta, by nawet o nim myśleć. Co prawda byłam tam „chłopcem”, a raczej dziewczynką na posyłki, ale tak właśnie reżyserowie i doświadczeni scenarzyści traktują statystów przyjętych na okres próbny. Wszędzie nosiłam ze sobą niewielki notesik, w którym spisywałam pomysły, czy szkice scenariuszy tworzonych przeze mnie w głowie. Czas mijał mi bardzo szybko i nawet nie zauważyłam, kiedy zdążyłam się tam zadomowić. Nie było lekko, ale wierzyłam, że na wszystko co dobre w życiu, trzeba zapracować. Powiedzenie to przyświecało mi w każdej chwili.
Założyłam trampki i wybiegłam z domu. Miałam spotkać się z przyjaciółką, by obejrzeć film, ale jak zwykle żyłam z głową w chmurach i zebrałam się do wyjścia zdecydowanie za późno. Nic dziwnego, że w szkole średniej nadano mi przydomek: Park Ji Yong – wiecznie spóźniona.
Gdy wracałam, tradycyjnie musiało zrobić się o jakieś milion stopni zimniej, zaczęło lać, a ja oddałabym wszystko za czapkę. Jak na złość okazało się, że moja przyjaciółka jest ogromną fanką Infinite i na drogę pożyczyła mi czapkę z właśnie kurczę, symbolem nieskończoności. Czy moje życie mogło być dziwniejsze? Otóż tak.
Stanęłam pod dachem jednej z restauracji, z której właśnie wyszła grupka chłopaków ubranych na czarno jak przedstawiciele domów pogrzebowych, a w dodatku w ciemnych okularach – nie żeby na ulicy panował zupełny mrok. Szli w kierunku podstawionego na rogu ulicy vana, gdy nagle jeden z nich zaczął mi się przyglądać, powiedział coś do kolegów i podbiegł do mnie.
-Park Ji Yong fanką Infinite! No ładnie! – roześmiał się zsuwając okulary z nosa.
-To znowu ty….? – spytałam niemal znudzona, ale trzęsąc się z zimna – czapka nie jest moja. NIE JESTEM TWOJĄ FANKĄ !!! – o nie, nie, nie. Niech sobie nie myśli.
-Jasne – puścił oko w moją stronę. Aha, pewnie myśli, że jaram się nim jak głupia nastolatka. A teraz zauważył, jak dygoczę – nie chcesz może podwózki, czy coś?
-Nie, no co ty. Poradzę sobie.
-Uhm – uniósł jedną brew – Wracajcie beze mnie! – krzyknął w stronę chłopaków. Co on knuł?
-A ty co? Dlaczego z nimi nie jedziesz?
-A wiesz, tak po prostu lubię sobie moknąć – odparował głupkowato.
Zanim się obejrzałam przyjechał autobus, do którego wsiadłam, a on za mną.
-Nie żebym nie była spostrzegawcza – zaczęłam dyplomatycznie – Ale taka supergwiazda jak ty raczej nie mieszka w mojej okolicy.
-Punkt dla ciebie – wzruszył ramionami – a gdybym powiedział, że miałem cichą nadzieje, że zaprosisz mnie na herbatę?
-Ale pod jednym warunkiem – zaśmiałam się – nie wylej jej na siebie, bo nie zamierzam płacić ci odszkodowania za poparzenia – no ładnie mu pocisnęłam!

Siedzieliśmy przy kuchennym blacie, a ja mąciłam łyżeczką w swoim kubku. Panowała niezręczna cisza. Czego ja się spodziewałam? Dlaczego  go tutaj wpuściłam? Powinnam była odprawić go z kwitkiem, bo znając życie nasze zdjęcie znajdzie się jutro w pierwszym lepszym brukowcu, a wszystkie najwierniejsze, kurczę fanki będą chciały mnie zamordować. Brawo Park Ji Yong, cudowny początek dla wzbijającej się na wyżyny kariery scenarzystki. Jakoś poszło. Rozmawialiśmy, trochę żartowaliśmy, o dziwo udało się nie wspomnieć wylanej zupy ani rzygów na moim swetrze, przez co wieczór uznać mogłam za potencjalnie udany. Gdy miał już wychodzić, założywszy buty stanął przed drzwiami, a ja tylko uśmiechałam się głupkowato na widok jego maleńkich-ale-pięknych roześmianych oczu.
-Na co się tak patrzysz? – spytał przechylając lekko głowę.
-Na nic – wybroniłam się.
-Ji Yong…
-Tak?
-Masz tu coś – dotknął kącika moich ust i zanim zdążyłam się zorientować co knuje, zwyczajnie przyciągnął mnie do siebie i pocałował.
-Słabe – skwitowałam, kiedy oderwaliśmy się od siebie, a wtedy pocałował mnie ponownie.
Naprawdę nie wiedziałam, jakim cudem taka ciapa może być mistrzem w przygryzaniu warg. Gdyby w gimnazjum ktoś powiedział mi, że kiedyś będę się z nim całować, pewnie zażartowałabym, że na drugi dzień w gazetach pojawiłyby się wstrząsające artykuły o tytułach brzmiących mniej więcej jak:  „Młoda Koreanka wykrwawiła się na śmierć, bo jej ciapowaty chłopak przegryzł jej wargę”, ups.

A jednak kurczę, bardzo mi się podobał. Ale był gwiazdą. Jednak wciąż mi się podobał. A co jeśli dalej jest ciapą? Ale przecież tak dobrze całował. Wszystko we mnie walczyło ze sobą jak na najzacieklejszym polu bitwy, aish.

Za każdym razem gdy się spotykaliśmy, dało się odczuć przyjemny dreszcz emocji ukrywanego w tajemnicy uczucia.

Niespodziewanie szybko skończyłam okres próbny jako asystentka scenarzysty. Ktoś w biurze znalazł mój notatnik, który kiedyś musiałam zgubić – głupi ma zawsze szczęście. Reżyser przeczytał moje notatki i szkice, gdy tylko zobaczył, że to nie pamiętnik, więc nie miał oporów by tego nie robić. Następnego dnia zaproponowano mi swoisty debiut w branży. Jeden z moich scenariuszy wykorzystać chcieli do teledysku zespołu, który miał być niedługo kręcony w naszym studiu. Przypadek? Zbieg okoliczności, a może zwykle szczęście? Tego dnia wszyscy uwijali się w robocie jak mrówki, a ja rozmawiałam z reżyserem, czekając aż dotrze do nas ów zespół. Wparowali do studia gadając i śmiejąc się. I wiecie co? Jeden z nich potknął się o kabel, a ja wiedziałam, że to mój chłopak.
-Yah! Kim Sunggyu! Nic się nie zmieniłeś! – rzuciłam roześmiana, zakrywając usta dłonią.
Chłopcy skinęli głowami w moją stronę w geście przywitania, a ten, gdy tylko wyplątał się z kabli podszedł do mnie i dał mi słodkiego buziaka.


Głupi zawsze ma szczęście, jednak z czasem zaczęłam się zastanawiać, o które z nas chodzi.

***


* Aluzja do Lee Hi, T-ary i EXO.

Scenariusz na zamówienie Park Ji Yong. Mam nadzieję, że ci się podobał :) Bardzo dawno nic nie pisałam, więc jeśli ubyło mi umiejętności, to przepraszam~.

wtorek, 28 stycznia 2014

Secretly, Greatly - recenzja filmu

Zastanawialiście się może kiedyś, czy młodzi ludzie wystawiani jako mięso armatnie też mają nadzieje, marzenia, rodziny? Śmierć w imię honoru ojczyzny jest dla przeciętnego północnokoreańskiego żołnierza wyrazem największego wyróżnienia i mogłoby się wydawać...dumy. Jak jednak jest w rzeczywistości? Dziś o filmie ,,Secretly, Greatly" w reżyserii Jang Cheol-Soo.

Bang Dong-Gu, czy może Won Ryu-hwan jest szpiegiem wysłanym przez wojska Korei Północnej,przebywającym w jednym z niewielkich, południowokoreańskich miasteczek. W rzeczywistości to jednak dwudziestokilkuletni, nieprzeciętnie inteligentny mężczyzna, którego rolą jest zgrywanie  miejscowego głupka i fajtłapy potykającego się na każdym kroku. Poznajemy go w momencie, gdy okres jego przebywania w kraju wroga sięga plus minus dwa lata. Nie jest oczywiście jedynym ukrywającym się żołnierzem w tej okolicy. Wszyscy kontrolowani są przez despotyczne władze, nie mogąc nawet na chwilę zrezygnować z wyznaczonej im roli. Niedługo później, w otoczeniu Ryu-Hwan'a, pojawiają się Hae Rang, którego zadaniem jest przejście przesłuchania na gwiazdę rocka i młodziutki Hae Jin, któremu główny bohater kiedyś uratował życie, przez co stał się jego największym autorytetem.

Sam pomysł wydał mi się niezwykle ciekawy i film od początku do końca oglądałam w ogromnym skupieniu. Określa się go jako połączenie komedii, akcji i dramatu, jednak ja osobiście w tym przypadku odebrałam go tylko i wyłącznie jako dramat. Produkcja stanowi bowiem smutny obraz trójki młodych ludzi pozbawionych szansy na szczęście, spokojne życie i wiecznie wykonujących jedynie rozkazy wynaturzonych i pozbawionych człowieczeństwa dowódców, którzy w razie nieposłuszeństwa mogą wyciągnąć konsekwencje ich postępowania, używając do tego rodzin żołnierzy, zdanych tylko i wyłącznie na łaskę tego okrutnego systemu. Niemniej jednak, film zawierał elementy zabawne, bohaterowie doznawali też szczęśliwych chwil, jednak wszystko to zdecydowanie bardziej przywodziło na myśl dramat trącący elementami obyczajowości południowych Koreańczyków. 

Widząc w roli głównej nazwisko Kim Soo Hyun od razu wiedziałam, że film będzie dobry. Aktora wcześniej kojarzyłam z dram takich jak ,,Dream High" czy ,,The Moon that embraces the Sun", gdzie zdobył moją ogromną sympatię. Bez wątpienia jest on niezwykle utalentowany, a wszystkie emocje pokazywane przez niego na ekranie przekonują swoją szczerością i realizmem. Cóż mogę powiedzieć, to właśnie główny bohater sprawił, że odebrałam film tak a nie inaczej.

Drugą postać kluczową odgrywa Park Ki Woong, który zdobył sławę między innymi przez udział w kontynuacji słynnego "Full House". Nigdy nie przykuł mojej uwagi, jednak po tym filmie zdecydowanie zmieniłam o nim zdanie - nie ulega wątpliwości, że na lepsze. Bohater, w którego rolę się wcielił jest nie tylko bezmyślną maszyną w rękach rządu, ale jako jedyny z całej trójki przejawia potrzebę doświadczenia w życiu czegoś więcej. Jako pierwszy rozważa możliwość ucieczki, zamieszkania w Korei Południowej, spokojnego i ułożonego życia, które dla żołnierzy Korei Północnej jest jedynie niedoścignionym marzeniem. Po tym filmie mam nadzieję na obejrzenie większej ilości produkcji z udziałem tego aktora.

Z kolei w roli młodziutkiego Hae Jin'a oglądać mamy przyjemność Lee Hyun Woo, który zdobył sympatię wielu widzów dzięki roli w  "To the beautiful you" u boku Choi Minho i Sulli. Nastolatek jest zagubiony, rozdarty między służalczym oddaniem dyktatorskiej władzy, a obietnicą spokojnego życia. Pomimo młodego wieku gra bardzo, bardzo dobrze i nie spodziewałam się, że da sobie radę w tak poważnej roli, a jednak sprostał zadaniu śpiewająco. 

Mocną stroną produkcji jest również soundtrack. Muzyka bardzo mi się podobała i dopełniała całości w naprawdę przyzwoity sposób.

Jeśli chodzi o podsumowanie, uczciwie uprzedzę, że nie obędzie się bez łez. Produkcja jest wzruszająca, poruszająca, chwytająca za serce. Po jakimś czasie dostrzegamy, że mamy do czynienia nie z bezwzględnymi agentami, a trójką młodych ludzi, którzy prawdopodobnie nigdy nie będą mieli okazji wieść życia, jakie sobie wymarzyli. Od zawsze przeznaczeni do walki w imię despotycznych, chorych rządów, gotowi na śmierć w każdej chwili.  Gdy mrzonki o utopijnym obrazie sprawiają, że nasi bohaterowie zaczynają postrzegać Koreę Południową jako zdrowy, normalny kraj dochodzą do głosu w ich świadomości, jest już za późno. Mimo to nie sposób przywiązać się do ludzi, którzy opiekowali się tobą jak członkiem własnej rodziny podczas gdy ty... jedynie ich szpiegowałeś. Film stanowi połączenie wielu dylematów moralnych. Ile można poświęcić w imię kraju, który jest twoją matką, a jednak wymaga od ciebie śmierci? Jak daleko można posunąć się w marzeniach? Czy każda na pozór bezpodstawna nadzieja prowadzi do przykrego końca? 

Film chciałabym gorąco i serdecznie wszystkim polecić, nawet jeśli macie skłonności do płakania i łatwego wzruszania się. Sama należę do takich osób,  jednak spodobał mi się do tego stopnia i zrobił na mnie tak ogromne wrażenie, że na pewno obejrzę go jeszcze wiele razy.

poniedziałek, 27 stycznia 2014

Wróciłam!

Hej kochani! Przepraszam za tak długą nieobecność, jednak szkoła, ferie i wyjazd do Przemyśla - wszystko to przyłożyło się do tego, że zwyczajnie nie miałam czasu pisać. W ramach rehabilitacji zdobyłam się więc dzisiaj na krótką notkę ze zdjęciami z wyjazdu.



Ja i Fauka poznałyśmy się jakiś... rok temu? Coś takiego. Dopiero teraz udało nam się spotkać. Do Przemyśla z Lublina nie mam tak daleko, jakieś trzy godziny busem. Tak naprawdę obie widziałyśmy się po raz pierwszy, ale każda z nas miała dziwne wrażenie, że spotykamy się po latach.







Trochę na temat naszej podróży do Rzeszowa, gdzie dotarłyśmy do Millenium Hall tylko i wyłącznie pytając ludzi o drogę. Okazało się, że nie jest to tak daleko jak myślałyśmy. Zdecydowałyśmy się zobaczyć w kinie "Wilka z Wall Street", jednak los chciał, że musiałyśmy wyjść z seansu wcześniej, bo inaczej uciekłby nam ostatni pociąg o w miarę normalnej porze odjazdu .___.




Jednego dnia odwiedził nas Nikoś, siostrzeniec Fauki, który wygląda jak mały Himchan - przesłodki!



Innym razem przyszli Sonja z Jurkiem - Lee Joon naturalnej wielkości zrobiony z tektury i stojący na kiju od szczotki - gdy wchodzisz do pokoju, masz wrażenie że jest tam jeszcze jedna osoba, przez co dobrych kilka razy wszystkie omal nie dostałyśmy zawału !


 W liberze - pięknej kawiarni połączonej z księgarnią!





Niestety szybko się rozpadało, śniegu było po kolana, a na dworze niemiłosiernie wiało, więc żadnej z nas nie chciało się wychodzić na zewnątrz. Większość czasu spędziłyśmy w domu na rozmowach, oglądaniu filmów i robieniu głupich zdjęć, ale żadna z nas nie narzekała. Ostatniego dnia tradycyjnie ogarnął nas smutek, że ten tydzień tak szybko minął i następnym razem zobaczymy się dopiero w wakacje.

Śmiałam się, płakałam, rozmawiałam, uczyłam się akceptacji siebie i innych ludzi i doceniłam wiele rzeczy. Jedyne, czego żałuję to to, że ten tydzień tak szybko minął.





Trzymajcie się, a już niebawem mam dla was recenzję filmu~~ !


sobota, 11 stycznia 2014

Trainee 11

Rozdział 11


HyeMin obudziła się w bardzo niewygodnej pozycji. Kilkakrotnie zamrugała oczami, po czym uświadomiła sobie, że wciąż ma na twarzy wczorajszy makijaż. Znajdując się w pozycji horyzontalnej próbowała rozmasować obolały kark, gdy nagle uświadomiła sobie, że leży  na czymś… żywym?! Omal nie pisnęła, gdy zobaczyła dłoń przed swoją twarzą. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że za nią leżał Tao, a ona spała na jego wyciągniętej ręce. Drugą miał przerzuconą przez jej talię, a ona próbowała szybko zwizualizować sobie, co działo się poprzedniego wieczoru. Nic nie wypiła… więc nie pamięta nic nadzwyczajnego. Chyba po prostu zasnęli. Rozejrzała się po pokoju, widząc, że Fan nie ma w  swoim łóżku. Chyba będzie musiała ją przeprosić. Wiedziała, że nie ma w tym domu drugiej rzeczy, którą Fan kochałaby równie mocno, co spanie w swoim łóżku w pościeli w róże. Odrzucając niedbale dłoń chłopaka, HyeMin wyskoczyła z łóżka i rzuciła się w kierunku drzwi tak szybko, że jej skarpetki ślizgały się po wypastowanej podłodze niczym łyżwy. Wpadła do salonu i zobaczyła Fan leżącą na kanapie z prawą nogą przewieszoną przez oparcie i ręką zwisającą tak, że prawie dotykała ziemi. Dziewczyna miała na sobie jedynie koszulkę i majtki – to i tak dobrze, zważywszy na jej zwyczaj chodzenia po mieszkaniu w samej bieliźnie. Mimo wszystko brunetka potrząsnęła głową i postanowiła ją czymś okryć. Koc ledwo dotknął jej ciała i nagle Fan zaczęła się drzeć.
-CO?GDZIE?KTO?CO SIĘ DZIEJE?
-Zasnęłaś na kanapie…
-Aha – mruknęła i jej głowa opadła znów na poduszkę, czemu towarzyszyło lekkie pochrapywanie.
HyeMin złapała się za głowę i ruszyła do kuchni. Chyba potrzebowała kawy. Otwierając lodówkę w poszukiwaniu mleka, dostrzegła stojący w niej ogromny, ozdobiony kolorowymi napisami biszkopt. A więc wczorajszy dzień zdarzył się naprawdę. Właściwie, nigdy nie lubiła mleka, więc po chwili je schowała. Czekając, aż woda się zagotuje, usiadła przy stole, kreśląc palcem po blacie jakieś smętne zawijasy. Chyba powinna obudzić Tao. Weszła ostrożnie do pokoju, po czym bezgłośnie zamknęła drzwi. Chłopak dalej leżał, wyglądało na to, że wciąż spał. Nachyliła się nad nim.
-Tao.. – zaczęła cicho i delikatnie.
Nie odpowiedział.
-Tao? – spróbowała ponownie.
Dotknęła jego ramienia, a on zwinnym ruchem chwycił jej dłoń i przyciągnął do siebie.
-Czy to sen? –spytał lekko mrużąc oczy.
-Dzień dobry – powiedziała uśmiechając się – wstawaj królewno – wyrwała dłoń i podniosła się.
-Nie odchodź, jeszcze pięć minutek – wymruczał przeciągając się.
Nie dała się długo prosić. Będąc przy drzwiach zawróciła, chwyciła jego podbródek i delikatnie cmoknęła go w usta.
-Wstawaj, robię kawę. – powiedziała z uśmiechem.
-No dobra… - odparł niechętnie, ale w końcu wstał.
***
Zegarek na jego dłoni pokazywał dziewiątą rano. Tao przekręcił najdelikatniej jak umiał kluczyk w drzwiach, po czym wszedł do mieszkania. Było cicho, więc wszyscy chyba jeszcze spali. Cieszył się swoim małym zwycięstwem, bo gdyby został przyłapany, że spędził noc poza domem,  na pewno nie obyłoby się bez niewygodnych pytań. Niestety, pochwalił dzień przed zachodem słońca. Przez drzwi jednej z sypialni wychylił się JongIn.
-Co chcesz cyganie? – spytał złośliwie.
-Gdzie byłeś? – odpowiedział cwaniacko pytaniem na pytanie.
-Nie twoja sprawa. – odburknął Tao.
-No powiedz!
-Nie. – odpowiedział stanowczo.
-Ale… nazwałeś mnie cyganem. – mruknął urażony JongIn.
-Jesteś ciemny. – Zachichotał Tao.
-A ty zielony. – Odbił piłeczkę.
-Wcale nie jestem zielony! – krzyknął obrażony.
***
Dochodziła siedemnasta, a za oknem prószył delikatnie śnieg. Fan i Kai stali przy barze lokalu, w którym prezes Yoon postanowił urządzić wigilię. Uroczystość jeszcze się nie zaczęła, lecz miało to niebawem nastąpić. Kai patrzył na Fan, nie do końca wiedząc, co powinien zrobić.
-Fan… - powiedział cicho.
-Hmm? – lekko uniosła brwi.
-Chciałem ci coś dać – zaczął niepewnie.
-Może to? – Fan szybko cmoknęła go w policzek.
-To też, ale… - był wyraźnie zakłopotany.
-Więc może… to? – tym razem pocałowała go w usta.
Kai przedłużył ten pocałunek. Całą ta gra gestów była niezaplanowana i spontaniczna, a jednocześnie sprawiała wrażenie bardzo przemyślanej.
-Wciąż nie to. – odpowiedział uśmiechając się.
-Poddaje się. – wzruszyła ramionami.
Chłopak wyciągnął zza pleców niewielką paczuszkę, przepasaną złotą wstążką . Ruchem pełnym nonszalancji położył pakunek na blacie.
-Właściwie… o to mi chodziło.
-To dla mnie, serio? – zaczęła piszczeć podekscytowana i skakać.
-Tak to dla ciebie – uśmiechnął się zadowolony z siebie.
-Powinnam to otworzyć?
-Jeśli chcesz… chociaż wolałbym zobaczyć twoją reakcję – odparował zalotnie.
-Pies to srał, otwieram! – krzyknęła, po czym zaczęła się szamotać z papierem prezentowym.
Po kilku minutach udało jej się dostać do właściwego pudełka. Otworzyła je delikatnie i z lekko drżącymi dłońmi. Była okropnie ciekawa, jednak chciała przedłużyć tę chwilę ekscytacji. 3…2..1.. otworzyła wieczko, po czym pisnęła. Jej oczom ukazał się zegarek, który oglądała wczoraj na wystawie. Od dawna o nim marzyła, a teraz trzymała go w rękach.
-Kai, dziękuję ci strasznie! Jest przepiękny! Ale ja… nie mam nic dla ciebie… - ostatnie słowa powiedziała znacznie ciszej.
Faktycznie nie miała. Zdecydowała się w końcu nie kupować chłopcom prezentów, a teraz było jej głupio. Mimo wszystko wczoraj powiedziała sobie: Jakoś to będzie… jak zwykle. Głupia Fan.
-Właściwie, wolałbym coś innego.
Złapał ją za leżącą na blacie dłoń, po czym lekko do siebie przyciągnął. Skradł jej całusa, choć szczerze mówiąc nie musiał tego robić. Sama obdarowałaby go ich setkami, tysiącami, a nawet milionami. Pocałunek był przyjemny i słodki.
-Tak, w zupełności mi to wystarczy – uśmiechnął się.
***
Zitao wszedł do pomieszczenia jako ostatni. Doskonale znał ten lokal. Prezes Yoon urządzał tutaj wszystkie imprezy dla ludzi z wytwórni, na które oczywiście on był zaproszony. Zostawił płaszcz w szatni, po czym otrzepał na progu ciężkie buty, teraz lekko naznaczone drobnymi płatkami śniegu. Miał na sobie jedynie czarne spodnie, białą koszulę i czarny krawat. Na przedramieniu przewiesił marynarkę, która była elementem jego stroju, chociaż nie miał ochoty jej zakładać. Szukał wzrokiem Fan i HyeMin oraz chłopaków z zespołu. Poczuł dotyk dłoni na swoim ramieniu. Ujrzał jednego chłopaka z obsługi.
-Hej, jak się masz? – spytał tamten, szeroko uśmiechnięty.
-W porządku – odparł Tao niezbyt przejęty.
-Mam ten towar. – powiedział chłopak, patrząc na niego znacząco.
-Co? -  jakby nie wiedział, o co chodzi.
-To co zawsze. Przyniosłeś pieniądze?
Jasne. – uśmiechnął się cwaniacko.
***
Miał deja vu. Stał przed lustrem w łazience, co przypominało mu już pewną scenę, która miała miejsce dosyć niedawno. Od tamtego czasu czuł się znacznie lepiej. Jednak z drugiej strony… czy nie, może czasem pozwolić sobie na odrobinę przyjemności? Może później. Umył ręce i skierował się w stronę drzwi. Na pewno gdzieś tam już na niego czekała. Czyżby znalazł kogoś, dla kogo będzie chciał walczyć? Potrząsnął głową, odrzucając od siebie myśli. Schował woreczek białego proszku do kieszeni spodni, po czym zamknął za sobą  drzwi. Jego zmęczoną twarz ozdobiona została najjaśniejszym uśmiechem. Gdy rozejrzał się po pomieszczeniu, natrafił wzrokiem na Fan i Kai’a. Stali przy barze i rozmawiali. Obdarzył ich spokojnym uśmiechem, po czym podszedł do stojącej tyłem HyeMin i ją przytulił.
-Wesołych świąt – szepnął jej do ucha.
Dziewczyna delikatnie trwając w jego uścisku obróciła się do chłopaka, a on pocałował ją w nos.
-Wesołych świąt – odpowiedziała.
***
Podtrzymywała z tyłu włosy, wydając z siebie ostatnie odgłosy przypominające kaszlenie. Otarła usta i wykrzywiła twarz w wyrazie bólu. Czuła przeszywające uczucie w brzuchu, oznajmujące, że już nic w nim nie zostało. Wyjęła z torebki miętową pastylkę i podeszła do lustra. Zawsze wybierała łazienkę na piętrze, bo zazwyczaj była pusta. Podeszła do lustra i rozprostowała włosy. Wzięła głęboki oddech i wyszła na zewnątrz. Zeszła na dół krętymi schodami. Prezes Yoon i kilka starszych, ważnych osób siedziało przy stole, jedni tańczyli, inni po prostu stali lub siedzieli i rozmawiali. W tej chwili czuła się wystarczająco dobrze, wystarczająco szczupła. Dotknęła swojego płaskiego brzucha ukrytego pod krótką sukienką, po czym uśmiechnęła się do siebie. Musiała znaleźć znajomych, jednak trzymać się przy tym na odpowiedni dystans, aż wyparuje od niej nieprzyjemny zapach wymiocin. Przybliżyła dłonie do twarzy, po czym w nie chuchnęła. Było czuć tylko zapach mięty, to dobrze.  Czuła się jak przestępca, który nie chce zostać przyłapany na gorącym uczynku.
***
Fan siedziała przy stole obok Kai’a, jednak zaciekle szukała kogoś wzrokiem. Gdy dostrzegła Tao, położyła dłoń na ramieniu JongIn’a, co miało oznaczać, żeby się nie martwił i zaraz wróci. Doskoczyła do czarnowłosego dosłownie kilkoma krokami, po czym spojrzała na niego z powagą.
-Gdzie jest Min? – spytała patrząc mu w oczy.
-Poszła do łazienki. – odpowiedział jakby to było coś oczywistego.
-Cholera, zostawiłeś ją tam? – Przygryzła wargę.
-No… niestety nie wszędzie mogę z nią chodzić. Spójrz, właśnie wraca – odwrócił głowę, wskazując na ruszającą w ich kierunku brunetkę.
-Cholera – zaklęła Fan pod nosem.
-Co się stało? – spytał zdziwiony brunet.
-Nic, jeszcze. Zwyczajnie mam pewne podejrzenia.
Tao chciał o coś spytać, jednak zamilkł gdy dziewczyna podeszła do nich uśmiechając się. Była bledsza niż zazwyczaj, ale on zdawał się tego nie zauważyć, tak był w nią zapatrzony. Liderka posłała w stronę przyjaciółki ostatnie karcące spojrzenie. Jeśli dziewczyna jest winna, a podejrzenia Fan słuszne, HyeMin na pewno będzie wiedziała, o co chodzi.  Zatopiona. Brunetka wstrzymała oddech i głośno przełknęła ślinę. Nie udało jej się dochować sekretu. Tao spojrzał na nią czule.
-Coś nie tak? – spytał po chwili.
-Nie, wszystko w porządku – uśmiechnęła się, utrzymując jednak bezpieczny dystans.
-Chodź zatańczyć – złapał ją za rękę, po czym wyciągnął dziewczynę na parkiet.
HyeMin modliła się w duchu, by piosenka nie była szybka, gdyż zwyczajnie nie miała siły. Wraz z jedzeniem wyleciała z niej cała energia. Na szczęście jej prośby zostały wysłuchane. Gdy weszli na parkiet, DJ zagrał wolniejszy utwór, a ona mogła zarzucić ręce na szyję wyższego chłopaka i się o niego oprzeć. Buty na wysokim obcasie nie pomagały jej w utrzymaniu równowagi, jednak postanowiła być dzielna. Oparła się na jego ramieniu i zamknęła oczy.
***
Trzymał ją w ramionach, czując się jakby wygrał główną nagrodę na loterii. Był naprawdę szczęśliwy. Dziewczyna, na której mu zależało odwzajemniała jego uczucia. Czuł jej głowę wspartą na swoim ramieniu, gdy nagle ręka HyeMin zarzucona na jego szyję, zaczęła z niej powoli, bezwładnie opadać. Nim zdał sobie sprawę, co się dzieje był w szoku, a ona prawie upadła na ziemię. W ostatniej chwili zdążył ją złapać i zarzuci jej lewe ramie na swoją szyję. Musiał wyprowadzić ją z klubu, tak by nikt tego nie zauważył. W normalnych warunkach pewnie krzyczałby i dzwonił po karetkę. Mimo wszystko miał dziwne przeczucie, spowodowane wcześniejszym niepokojem Fan. Właśnie, Fan. Trzymając nieprzytomną HyeMin w talii, rozejrzał się za liderką. Dziewczyna stała przy barze rozmawiając z Iną i EunSoo, a on czuł, że lepiej będzie, jeśli młodsze koleżanki o niczym się nie dowiedzą. Umykając spojrzeniu prezesa Yoon, szepnął do Suho, żeby ich kryć, bo prawdopodobnie już nie wrócą. Starszy zrobił zmartwioną minę, jednak tylko przytaknął. Suho był odpowiedzialny i godny zaufania, dlatego Tao cieszył się, że to na niego trafił. Wyprowadził dziewczynę z klubu i złapał pierwszą przejeżdżającą taksówkę. Podał adres mieszkania dziewczyn i niedługo później byli na miejscu. Znalazł w torebce HyeMin klucze, po czym wciąż trzymając ją w pasie zamknął za sobą drzwi do mieszkania. Nie miał pojęcia co się stało, a w środku cały jego powierzchowny spokój zdawał się nie mieć znaczenia. Dopiero kładąc brunetkę na kanapie i przykrywając ją kocem zdał sobie sprawę, jak nieprzyjemnie pachną jej włosy. Co prawda był chłopakiem, który niezbyt orientuje się w problemach dziewczyn, ale potrafił złożyć do kupy wszystko co zobaczył. Nie był wściekły. Po prostu się martwił. Ruszył do kuchni, by nastawić wodę na herbatę. Zrezygnował z przygotowania czegoś do jedzenia, gdyż w zaistniałej sytuacji wydało mi się to kompletnie nieadekwatne. Gdy stał przy kuchennym blacie, usłyszał ciche kroki zmierzające do kuchni. HyeMin trzymała się za głowę, a oczy miała lekko przymrużone.
-Gdzie ja jestem? – spytała nieprzytomnie.
-W domu – odpowiedział niechętnie, ale z troską.
-Co się stało? Dlaczego? Była wigilia… - zaczęła i złapała się za głowę.
-A ty zemdlałaś. – dokończył.
-Jak to?
-Może ty mi wyjaśnisz? Przed pójściem do łazienki czułaś się całkowicie dobrze. –świdrował ją wzrokiem.
Nie chciał zabrzmieć zbyt ostro - po prostu się o nią martwił, a jeśli jej problemem było to, co zakładał, sprawa należała do poważnych. Dziewczyna spuściła głowę, jednak on nie wytrzymał napięcia.
-Masz bulimie? – spytał po chwili.
-Nie, oczywiście, że nie – żachnęła się przerażona pytaniem.
-Więc ile razy ci się to zdarzyło? – nie dawał za wygraną.
-Proszę, nie rozmawiajmy o tym.
-Musimy. Martwię się o ciebie. Ile razy? – wciąż naciskał.
-Może trzy… nie miałam tego w planach. – odparła wyraźnie zawstydzona.
-Dlaczego to robisz?
-Jakbyś się nie domyślał…
-Nie, nie domyślam się.
Obszedł ją od tyłu, złapał ją za ramiona i zaprowadził do wysokiego lustra w przedpokoju, które pokazywało całe ich sylwetki.
-Spójrz na siebie. – to był raczej rozkaz.
-Nie chcę – odwróciła spojrzenie, wciąż czując na swoich ramionach jego dłonie.
-Spójrz. Jesteś piękna. A teraz popatrz na mnie. – dziewczyna mimowolnie spojrzała w lustro, widząc w nim twarz stojącego za nią chłopaka. Jego oczy nie kłamały. Ujął dłońmi jej talię – naprawdę, aż tak nie podoba ci się to, co widzisz? Jak to możliwe, skoro dla mnie jest to najpiękniejszy widok na świecie?
Łzy mimowolnie napłynęły jej do oczu. Te słowa wiele dla niej znaczyły, choć nie sprawiały, że jej kompleksy zniknęły.
-Spójrz na Jessicę, Yoonę, SeoHyun. Są o niebo ładniejsze.
-Wcale nie – oparł głowę na jej ramieniu – chociaż wiedziałem, że tak powiesz. Jak jeszcze mogę udowodnić ci, że nie musisz się zmieniać? – szepnął jej do ucha.
Nie odpowiedziała.
-Spójrz na tę buzię – kontynuował szepcząc, jednak tym razem stanął naprzeciw niej i lekko ją pocałował – twoje usta – delikatnie przygryzł jej wargę – nos – złożył na nim pocałunek i przytulił ją do siebie – teraz mi wierzysz?
Znów nie odpowiedziała. Miała zamknięte oczy, a po jej policzku spływała przezroczysta jak kryształ łza. Nigdy nie przyjmowała do wiadomości, że może być piękna. Show biznes miał być jej drogą do wyleczenia kompleksów, jednak sama zapędziła się w kozi róg.
-Mogę mówić dalej – westchnął Tao – masz piękne dłonie – ujął delikatne ręce dziewczyny i złożył pocałunek na kostkach jej palców.
Otworzyła oczy i uśmiechnęła się. Spojrzała na niego, lecz nic nie mówiła. Jej spojrzenie wyrażało jedynie wdzięczność. Położył dłonie na biodrach dziewczyny.
-Proszę, nie każ mi robić nic więcej, bo nie będę mógł przestać. – lekko się uśmiechał
Zarzuciła mu dłonie na szyję cicho szlochając.
-Przepraszam, nie chciałam się rozklejać. Na pewno masz mnie za idiotkę.
-Nie, wręcz przeciwnie. Jesteś wrażliwa i delikatna, przez co łatwo popaść ci ze skrajności w skrajność. Jednego dnia, jesteś pewna siebie, drugiego płaczesz ukrywając przed wszystkimi swoją twarz. Chcę, by te problemy zniknęły.
-Zdajesz sobie sprawę, że jestem uparta jak osioł? –  kąciki jej ust lekko się uniosły.
-Tak, ale warto o ciebie walczyć.  Proszę, nie każ mi się więcej martwić i nie rób głupot. Obiecasz mi to? – spytał zdecydowany.
-Hmm… - mruknęła wymijająco.
-Obiecaj. – patrzył na nią znacząco.
-Obiecuję. – uśmiechnęła się, tym razem pewna odpowiedzi.
Chłopak przytulił ją do siebie mocno. Pomimo tego, że bardzo  szczupłe, jego ciało było silne i ciepłe. Poczuła się bezpiecznie, wdychając delikatny korzenny zapach jego koszuli.

-Jesteś najlepszym prezentem, jaki mogłem sobie wymarzyć.

niedziela, 5 stycznia 2014

Trainee 10

Rozdział 10

23 grudnia 2013

                Pławiła się w blasku ozdobionych lampkami sklepowych witryn i otaczających ją dekoracji.  Fan bardzo lubiła święta, ze względu na tony jedzenia, które może wtedy pochłonąć, ale też dlatego, że spędza je w domu, najczęściej paradując całe dnie w piżamie.  W tym roku święta są jednak  szczególne, ponieważ  w wigilie miała zasiąść przy stole z ludźmi z wytwórni, a przez resztę dni świątecznych leniuchować w towarzystwie dziewczyn zespołu. Lawirowała przez sklepowe alejki, rozglądając się za prezentami. Uwielbiała obdarowywać ludzi, jednak w tym roku planowała zrobić coś specjalnego. Wszystko dlatego, że wolała sprawiać radość innym, aniżeli sobie samej. Jedynym, co ją niepokoiło, była potencjalna ilość prezentów, które będzie musiała wykonać. Dziewczyny z zespołu, menadżer Jung, prezes Yoon i... wygląda na to, że JongHyun? Wśród chłopaków z EXO najbardziej lubiła Suho, Kai’a i Tao, ale nie wypadało dać prezentów tylko im trzem, więc… lepiej przygotować dwanaście, czy może wszystkim złożyć po prostu życzenia? Jedno było pewne – nie miała pojęcia , jak jej portfel wytrzyma tegoroczne święta. Mimo wszystko  cieszyła się, że nie będzie musiała spędzać ich z rodziną. Biegający po domu i wrzeszczący w kółko siostrzeńcy, wiecznie narzekająca na każdą, najmniejszą rzecz matka… to wszystko naprawdę nie sprzyjało miłości, odpoczynkowi i wspólnej celebracji posiłków. Sprawiało raczej, że chciała rwać włosy z głowy, krzyczeć i tłuc talerze. Odkąd zamieszkała z dziewczynami , jej zszargane nerwy nieco się uspokoiły, a ona zaczęła postrzegać świat inaczej – jako o wiele mniej irytujący niż dotychczas. Wyrwana została z zamyślenia przez dźwięk puszczanej ze sklepowych głośników kolędy, śpiewanej bardzo cienkim i naprawdę irytującym, kobiecym głosikiem. Słowo daję, gdyby nie to, że znała tę piosenkę, pomyślałaby, że śpiewa ją Justin Bieber. Fan miała do obejścia jeszcze przynajmniej połowę centrum handlowego, a nogi jej odpadały. Kochała zakupy, ale wszystko ma swoje granice.  Większość prezentów planowała wykonać sama, jednak chciała dokupić jakieś niewielkie drobiazgi, które sprawią każdej z osób radość. W tej chwili lawirowała między artykułami spożywczymi, ponieważ ich zadaniem na wigilię, było upieczenie ciasta. Co prawda, żadna z nich chyba wcześniej tego nie robiła, ale zawsze musi być ten pierwszy raz. Znudzona opierała się na wózku na kółkach, dorzucając raz po raz do sterty zakupów różne ozdoby do wypieków, lukier i tym podobne. Wózek wypełniony był jajkami, różnego rodzaju bitą śmietaną i resztą potrzebnych produktów. Nie miały nawet jeszcze pojęcia co zrobią, więc wszystko mogło się przydać. Gdy stała przy kasie, pakując do toreb zakupy, uświadomiła sobie, że wcale nie są one lekkie, a nie odczuwała ich ciężaru jedynie przez wózek. Innymi słowy, nie miała pojęcia, jak uda jej się to wszystko unieść. Mimo to, wpadła na świetny pomysł. Każdemu z chłopaków w EXO planowała wręczyć ozdobioną babeczkę z jego imieniem, która zawierała będzie nadzienie o ulubionym smaku poszczególnego członka. Gdy w końcu udało jej się zapłacić i zapakować wszystko do siatek, postanowiła odwiedzić jeszcze kilka pomniejszych sklepów z biżuterią, w poszukiwaniu podarków dla dziewczyn. Jej uwagę przykuł firmowy sklep, przy którego wystawie zawsze się zatrzymywała. I dziś przystanęła, by spojrzeć na swój ulubiony zegarek, który niestety kosztował prawdziwą fortunę. Miał delikatny, jasno brązowy, skórzany pasek, ozdobiony leciutkim, czarnym wzorkiem. Tarcza zegara obramowana była złotą obwódką, a złocone cyfry i wskazówki połyskiwały na czarnym tle.
-Omona… jaki piękny – westchnęła, po czym spuściła głowę i odeszła.
Wystawa sklepu przywoływała ją każdym elementem. Przyprószonymi białym, sztucznym śniegiem, sztucznymi choinkami, małymi, srebrnymi reniferami stojącymi  na ladzie, oraz zdobiącymi gablotki światełkami. Obiecała sobie, że nawet nie spojrzy za siebie, bo chyba by się rozpłakała.

***
Chincha… co ona tak właściwie robi? Stoi tam i szczerzy się jak głupi do sera. Słowo daję, pewnie zaraz przytuli się do tej szyby. Kai stał przy jednym ze sztucznych bałwanów w centrum handlowym, bo obiecał chłopakom, że zrobi sobie z nim zdjęcie i im wyśle. Nie spodziewał się jednak, że sobaczy Fan, wgapiającą się w witrynę sklepu z biżuterią. No dobra, spodziewał się. Przyszedł tu tylko dlatego, że HyeMin powiedziała mu, kiedy liderka ma zamiar robić zakupy.
-Aish, stary… jak myślisz, co ona tam zobaczyła? – zwrócił się do ogromnego, styropianowego bałwana, jednak dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że rozmówca raczej mu nie odpowie.
Kompletnie zapominając o zdjęciu, Kai przekręcił daszek czapki i podbiegł do wystawy, w którą jeszcze chwilę temu wpatrywała się Fan. Zdaje się, że to było gdzieś tutaj, pomyślał robiąc dwa kroki w lewą stronę. Jego oczom ukazał się zegarek na brązowym pasku. Powinien go kupić? Czy już ze sobą chodzili? Czy jeśli kupi prezent jej, musi kupić też coś innym? Nienawidził takich dylematów. Złapał się za głowę w  geście bezradności, jednak postanowił wejść do sklepu.
-Dzień dobry – rzucił ekspedientce czarujący uśmiech – Chciałbym zobaczyć ten zegarek z wystawy. Albo nie… proszę od razu zapakować.
***

Fan wpadła do dormu dosłownie z wywieszonym językiem. Ukrywając daleko w torbie prezenty dla dziewczyn, postawiła na stole w kuchni ciężkie siaty z zakupami spożywczymi. Gdy teraz na nie patrzyła, doprawdy nie miała pojęcia, jakim cudem zdołała przytargać je do domu o własnych siłach. HyeMin wciąż siedziała na kanapie i chyba płakała. O boże, znowu oglądała I hear your voice. Przez ostatni tydzień każdą wolną chwilę poświęcała na to, by zobaczyć chociaż jeden odcinek dramy. Oznaczało to, że na Fan spadło większość obowiązków, ale co tam, niech się cieszy.
-Panda, chodź tutaj – krzyknęła Fan – rusz tyłek z kanapy i pomóż mi rozpakować zakupy!
Nacisnęła pauzę i niechętnie podeszła do stołu w jadalni która połączona była z salonem. Niedługo później, wszystkie stały w kuchni, patrząc na wypakowane produkty. Ina wzięła do rąk pudełko z jajkami, przekręcając je na wszystkie strony.
-Unnie, serio?  Przecież tego nam starczy chyba na rok. – powiedziała lekko zmieszana.
-Przypominam tylko, że żadna z nas nigdy nie piekła ciasta, więc nie przewidzimy, ile prób będziemy musiały zrobić, zanim się uda. Jajek nigdy za wiele – odparła dyplomatycznie Fan.
-Właściwie – zaczęła nieśmiało EunSoo – to ja umiem piec…
-Boże, czuję się jakbym wygrała milion na loterii – westchnęła ucieszona Fan – może nasze ciasto nie będzie totalną porażką!
***

-Boże, pali się! – wrzeszczała HyeMin biegając po kuchni.
-Spokojnie, to tylko trochę dymu – krzyknęła EunSoo pokasłując.
-MAMY GAŚNICĘ? – wydarła się Fan.
W jednym momencie cały otaczający kuchnię dym zniknął. Ina zwyczajnie wyłączyła piekarnik i otworzyła okno. Pozostałe trzy stanęły jak wryte i patrzyły się na nią z rozdziawionymi buziami.
-Spaliłyśmy – podsumowała raperka – EunSoo… mówiłaś, że umiesz piec.
-Bo umiem – uparła się maknae – naprawdę umiem!
-To czemu spaliłaś ciasto? – spytała Fan zakładając ręce na piersi.
-Bo.. Sehun chciał się ze mną umówić i… zapomniałam spojrzeć na zegarek.
HyeMin, która wcześniej prawie płakała z przerażenia, teraz wybuchła głośnym śmiechem.
-Chyba mam pomysł – powiedziała, śmiejąc się przez łzy – wezwę moją tajną, sprawdzoną gosposię.
-Kto to? –spytały wszystkie jednym głosem.
-Zobaczycie – brunetka puściła im oko.
Pół godziny później usłyszały dzwonek do drzwi. HyeMin pobiegła w stronę wejścia, zaś dziewczyny ruszyły za nią gęsiego. Ciekawe, co znowu wymyśliła. Gdy drzwi się otworzyły, nie było takiej, która nie krzyknęła by ze zdziwienia.
-O kurwa! – Ina zakryła usta dłonią.
-Chyba w to nie wierzę – chichotała Eunsoo.
-To nie może być prawda… boże, teraz na pewno ten dom spłonie – dodała z niedowierzaniem Fan.
Ich sekretną kucharką okazał się być… Tao.  Jeśli kalkulacje liderki były trafne, prawdopodobnie wszyscy umrą dziś przez zaczadzenie lub zwyczajnie spłoną wraz z biszkoptem. Tao wmaszerował do mieszkania jakby był prawdziwym bossem. Zdjął buty i wparował do kuchni, a gdy ujrzał spalony biszkopt, zwyczajnie wybuchł niekontrolowanym, głośnym śmiechem.
-Naprawdę to zrobiłyście? – do oczu prawie napłynęły mu łzy z rozbawienia.
Wszystkie spuściły głowy w wyrazie skruchy. Wyglądało na to, że chłopak, który był ostatnią osobą, jaką posądziły by o umiejętność pieczenia ciast, miał większe umiejętności niż wszystkie one razem wzięte. To było naprawdę upokarzające.
-To pomożesz nam? – spytała błagalnie HyeMin wpatrując się w niego wielkimi, niebieskimi oczami.
- Zawsze – Tao rzucił jej zalotne spojrzenie, po czym chwilę później znalazł się przy niej, obejmując dziewczynę, która w ogóle się tego nie spodziewała.
-Dzięki – odparła uśmiechając się.
-Nie ma za co – dotknął palcem jej nosa, a później złożył szybki pocałunek na ustach HyeMin.
Scena wyglądała dość komicznie, ponieważ wszyscy przyglądali się jej, jakby co najmniej oglądali film. Ina konsumowała kawałek surowej marchewki, którą wytrzasnęła nie wiadomo sąd, ale chrupała przy tym jak królik. EunSoo stała z rozdziawioną buzią, zaś Fan wydała głośny trzask, otwierając torebkę z chipsami i głośno je chrupiąc.
-Błagam, nie przy jedzeniu – mruknęła liderka przeżuwając.
-Tak jest – Tao zasalutował jej, po czym puścił HyeMin, która była tak oparta o jego ramię, że gdy odszedł, prawie się przewróciła.
Słowo daję, on zamienia jej mózg w prawdziwe warzywo, pomyślała Fan i uśmiechnęła się do siebie. Tao stanął przy stole, zakładając fartuch. Wbrew pozorom wyglądał w nim naprawdę przystojnie. Z największym skupieniem rozrabiał masę na ciasto, a dziewczyny stały i przyglądały mu się z podziwem. Nie podlegało dyskusji, że chyba naprawdę umiał piec. Cały czas pracował w skupieniu, a momenty, kiedy na chwilę wracał do rzeczywistości ograniczały się do wydawania komend, by podano mu któryś ze składników, prawie jak na ostrym dyżurze. Po godzinie włożył ciasto do piekarnika, który nastawił na jakąś diabelnie wysoką temperaturę, i jedynym, na co dziewczyny miały nadzieję był fakt, że tym razem nic się nie spali.
-Nie otrujesz nas?- spytała podejrzliwie Fan.
-Aż tak złe masz o mnie zdanie? – odparował z uśmiechem.
-Wcale nie. – odparła zmieszana.
-Jasne. Ale wiesz co… całkiem do twarzy ci w tym fartuszku – puściła mu żartobliwie oko.
HyeMin podeszła do chłopaka, obejmując go od tyłu w pasie. Był sporo wyższy, więc musiała stanąć na palcach, by położyć mu głowę na ramieniu. Boże, była przy nim taka mała.
-Przepraszam, ale ten pan jest zajęty – uśmiechnęła się, po czym cmoknęła go w policzek.
-Ty – Tao pokazał palcem na liderkę – Pilnuj zegara. Ma się piec pół godziny.

***
Chyba nie wierzyły w to co widzą, ale ciasto faktycznie było piękne. W niczym nie przypominało sfajczonego placka, który wcześniej upiekły. Chłopak założył na dłonie grube rękawice, po czym wyciągnął biszkopt z piekarnika. Ciasto urosło na całą wysokość formy, a gdy ZiTao postawił je na stole, spojrzał na nie z wyższością.
-Widzicie? To nic trudnego. To gdzie moja nagroda? – popatrzył na nie wyczekująco.
Wszystkie spojrzenia skumulowały się na HyeMin, tak jakby wpadły dokładnie na ten sam pomysł. Dziewczyna przewróciła oczami, podeszła do ZiTao, po czym zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała.
-Może być? – spytała po wszystkim.
-Hm…- odparł zamyślony.
-No co? – naburmuszyła się.
Tym razem to on ją pocałował i najwyraźniej zapomniał, że inni też stoją w kuchni. Pożerali się jak jakieś jamochłony, ale nie widzieli świata poza sobą. Tao wplatał lewą dłoń w jej gęste, czarne włosy, zaś prawą trzymał na jej talii.
-Ekhm – odchrząknęła Fan i dopiero wtedy się od siebie oderwali – możecie iść do pokoju, czy gdzieś. My zajmiemy się ozdabianiem ciasta – puściła oko do bruneta.
-Ale ja też chciałam pomóc! – krzyknęła smutno HyeMin.
-Ty już pomogłaś sprowadzając nam kucharkę – roześmiała się Soo.
-Idźcie już – zakomenderowała Ina.
-Ale ja naprawdę chce pomóc – lamentowała HyeMin.
-Chodź, pomożesz mi w czym innym – odparł Tao, ciągnąc ją za dłoń w stronę pokoju.
Gdy tylko zniknęli z pola widzenia, dziewczyny wymieniły między sobą pełne napięcia spojrzenia.
-Jak myślicie…co to znaczyło? –spytała niepewnie Ina.
-Pewnie nic konkretnego, prawda? – EunSoo podzielała niepokój raperki.
-Etam, jedna panda dzidziuś w tę czy w tamtą… he he – Fan zaczęła śmiać się sama z siebie.

***
-Trzy-czte-ry!
Fan stała pod drzwiami ich wspólnej sypialni, zastanawiając się, czy jeśli wejdzie, to nie przerwie zakochanej parze w czymś… ważnym. O boże, co jeśli zaczną uprawiać seks na jej łóżku? Nawet nie chciała sobie tego wyobrażać. YAH, ANIYO, ANIYYAA, krzyczała w myślach. Wzięła głęboki wdech i zapukała. Nikt nie odpowiadał. Wiedziała, że może być to tragiczne w skutkach, jednak postanowiła otworzyć drzwi. Weszła do pokoju zamykając oczy i zaciskając wargi. Było cicho. Czyżby ich nie było? Otworzyła powoli jedno oko, i zobaczyła ich. Tao siedział na łóżku oparty o ścianę i…spał? Serio?  HyeMin leżała uwieszona na jego ramieniu, z nogami podciągniętymi pod brodę, którą opierała na pluszowej pandzie. Boże, jakie to było słodkie. Gdyby Fan miała wręczać ordery na najbardziej uroczą i najgłupszą parę roku, na pewno wygraliby ją HyeMin i Tao. Przebijają nawet ją i Kai’a, którzy prześcigają się w tym, kto głośniej beknie, ale cóż, miłość nie sługa, czy jak to tam mawiają.
***

Kai siedział na łóżku, pogrążony w marzeniach. Przewracał w dłoniach niewielkie pudełko z zapakowanym zegarkiem, chwaląc się w duchu za swoją zapobiegliwość. Fan na pewno umrze ze szczęścia. Teraz pozostała do rozstrzygnięcia jeszcze jedna kwestia. Lepiej wręczyć jej prezent przy ludziach i pokazać wszystkim, jak powinno się obdarowywać dziewczyny, czy może na osobności i bardziej dyskretnie? Wybór był trudny.  Suho wszedł do ich wspólnego pokoju, a wzrok lidera zastygł na paczuszce.
-JongIn, co tam masz? – spytał ciekawsko.
-Aa, tajemnica – odparł chłopak z uśmiechem.
-Jak sobie chcesz, Romeo. – zażartował.
-Romeo? – JongIn uniósł brwi.
-No wiesz, zgaduję, że to nie dla żadnego z nas. Nigdy nie kupujesz nam prezentów – skwitował niemalże urażony.
-Masz mnie. – Kai się uśmiechnął.
Suho wzruszył ramionami, jednak się roześmiał i odpuścił. Kai lubił go za jego przyjazne usposobienie i empatię, której nigdy nie brakowało liderowi. Suho wynagradzał mu tęsknotę za domem. Naprawdę czuł się, jakby miał starszego brata.
-Hyung? – spytał niepewnie JongIn.
-Hmm?
-Gdybyś chciał dać prezent osobie, którą bardzo… lubisz – wskazał na pudełeczko – wolałbyś zrobić to przy wszystkich, czy może raczej na osobności?
-To zależy od sytuacji. Jeśli moje podejrzenia są dobre, to lepiej żebyś zrobił to na osobności, to będzie bardziej romantyczne. Wręczanie jej prezentu przy ludziach pokaże, że jesteś próżny i lubisz się chwalić, a przez to uzna cię za narcystycznego herosa i dość nieudolnego Romeo. – zaśmiał się.
-Nieudolny Romeo? Hyung… myślałeś kiedyś o byciu psychologiem?
-Nie, tylko nauczycielem – Suho puścił mu oko i odszedł.


***

Kochani, mian, że tak długo musieliście czekać, ale natłok obowiązków kompletnie mnie przywalił. Postaram się dodawać rozdziały bardziej regularnie.