Scenariusz 16 - ,,Bal Maskowy"

Bal maskowy

            Żyłam w niewielkim, prowincjonalnym miasteczku, w którym pomimo stale przebijających się do naszego życia ze wszystkich stron nowinek technicznych, wciąż hołdowano starym tradycjom i obyczajom. Ludzie określali to miejsce na wiele niepochlebnych sposobów. Mówili, że sam bóg o nas zapomniał, że jesteśmy staroświeccy i ograniczeni, turyści współczuli nam wiedząc, że mieszkamy tutaj na co dzień. Oczywiście mieliśmy komórki, ale o tabletach, xboxach, czy innych tego rodzaju udogodnieniach mogliśmy zapomnieć. Mieliśmy tu staromodne kamienice, ratusze i inne pożal-się-boże wariactwa, które burmistrz określał jako nasze dziedzictwo. Tak czy inaczej, byliśmy staroświeccy, jednak nie na co dzień. W szkole nie obowiązywały mundurki, ani żadne tego rodzaju głupstwa. Mieliśmy szafki i tak dalej. Właśnie wbiegałam do ogromnego budynku, wyraźnie spóźniona na pierwszą lekcję, którą była historia. Nauczyciela jeszcze nie było, więc wpadłam na swoje miejsce jak petarda i dałam sobie chwilkę żeby odetchnąć. Omiotłam wzrokiem klasę, ale coś się tu nie zgadzało. Dotychczas puste miejsce w pierwszej ławce było zajęte, ale nie widziałam twarzy nowego. Miał ma sobie czarne spodnie i koszulę w tym samym kolorze. Odwrócił się w moją stronę, a ja poczułam, jak na moje policzki napływa delikatny rumieniec. Dlaczego tak łatwo było mnie zawstydzić? Oczywiście był w naszym wieku, jednak jego zamyślone oczy nadawały mu ciekawy wyraz, przez co mógł wydawać się starszy i zdecydowanie bardziej poważny. Włosy miał kruczoczarne, lekko pokręcone, a całość dawała dość niepokojący, a jednocześnie intrygujący efekt. Wyglądał jak zły brat typowego blond księcia z bajki. Nauczyciel wszedł do klasy, podkręcając swój obsceniczny wąs na palcu. Rzuciwszy na biurko opasły podręcznik, omiótł wzrokiem wszystkich uczniów i zatrzymał wzrok na nowym. Belfer był młodym mężczyzną, a jednak jego ubrania i uczesanie sprawiały jakby urwał się z jednej z tych koreańskich dram historycznych, gdzie postacie z przeszłości przenoszą się do świata współczesnego.

-Witam was po wakacjach moi drodzy – świdrował nowego wzrokiem – Jak pewnie udało wam się już zauważyć, mamy w klasie nowego ucznia – wskazał na niego dłonią – wstań proszę i przedstaw się nam.

Chłopak w nonszalancki sposób podniósł się z krzesła, podszedł do biurka nauczyciela, po czym w pozie przypominającej nie-całkiem-poprawny-kontrapost przełknął ślinę, co zdradziło jego zdenerwowanie. Chwile później, na jego twarz wkroczył leniwy uśmiech, a on otworzył usta.

-Cześć wszystkim – zaczął przygryzając lekko wargę – Jestem Lee Seung Hyun, znajomi mówią na mnie Seungri. Mam nadzieję, że będzie nam się dobrze współpracować.

-Dziękujemy ci – nauczyciel skinął w jego stronę – możesz usiąść.

Jedyne, co udało mi się usłyszeć podczas gdy wracał na miejsce to: „no tak, jeszcze nie mam tutaj znajomych”. Podświadomie czułam jednak, że zdobycie ich nie będzie dla niego żadnym wyzwaniem. W końcu słowo seungri oznaczało zwycięstwo.

***

Nie minął miesiąc, a państwo Lee zajęli znaczące miejsce w radzie miasta, przez co stali się prawdziwymi szychami. Seung Hyun zdobył grupkę oddanych kumpli, których złośliwie nazywano czasem jego sługusami. Miał kasę, był przystojny, czego chcieć więcej? Nastawał koniec października, a w naszym mieście nieubłaganie zbliżała się rocznica spalenia jednego ze starych kościołów, w którym podobno kiedyś mordowano czarownice. Oczywiście nikt nie wierzył w te bajki, jednak jak już wspominałam, zabobonna starszyzna upierała się, by co roku oddawać hołd temu wydarzeniu.  Wielokrotnie miałam wrażenie, że los zakpił sobie z mieszkańców miasteczka, zważywszy na to, iż owe święto miało miejsce dokładnie wtedy, kiedy halloween. Podeszłam do szafki i przytuliwszy lewą ręką książki do piersi, prawą udało mi się ją otworzyć. Ze środka wypadła czerwona koperta, która zawirowała w powietrzu i upadła na ziemię. Włożywszy książki do szafki sięgnęłam po nią, jednak jej nie otworzyłam.

Wracając do domu oczekiwałam chwili, gdy tylko znajdę się w swoim pokoju i ukrywając się jak największy złoczyńca przed młodszą siostrą i rodzicami będę mogła ją otworzyć. Brzmiało głupio, prawda? Tak właśnie się czułam, a jednak cała sytuacja napawała mnie dziwną ekscytacją.

Wbiegłam do swojego pokoju i zatrzasnąwszy za sobą drzwi, oparłam się o nie plecami ciężko oddychając. Zrzuciłam plecak na podłogę, opadłam na łóżko i zaczęłam przekręcać w palcach czerwoną kopertę, na której nie było ani śladu nadawcy. Wciągnęłam powietrze ze świstem i powoli ją otworzyłam. W środku znajdował się  arkusz delikatnie złoconego, grubszego papieru, złożonego w pół.  Przez chwilę przyglądałam się delikatnym zdobieniom, ale ciekawość wzięła nade mną górę. Kartka zapełniona byłą pochyłymi ale starannymi literami nakreślonymi pieczołowicie czarnym atramentem.

Z największą przyjemnością pragnę zaprosić panią na bal maskowy, który odbędzie się w mojej posiadłości w ten piątek o godzinie 20⁰⁰. Nie daj nikomu poznać swojej twarzy.

L.S.H

Nie podlegało najmniejszej wątpliwości, od kogo był ten liścik. Nie musiał podawać adresu, ponieważ chyba każdy wiedział, gdzie mieszka obecnie najbogatsza rodzina w tym mieście. Mieli ogromną posiadłość na wzgórzu, która kiedyś należała do szlacheckich rodzin. Dziś był wtorek, a ja zdenerwowana zaczęłam zastanawiać się nad tym, jak mało czasu mi zostało. Nie miałam sukienki.

W szkole byłam lekko rozczarowana. Przyglądałam się znajomym z klasy, przewracającym w dłoniach podobne koperty. Seungri lawirował wśród ławek, rozmawiając ze wszystkimi, a jego oczy błyszczały w charakterystyczny, świadczący o ekscytacji sposób. Dziewczyny rzucały mu rozmarzone spojrzenia, które ignorował, a chłopcy przybijali mu piątki. Wszyscy jak leci deklarowali się, że na pewno przyjdą, pytając przy okazji, ile wziąć alkoholu.

-Żadnego alkoholu kretyni – roześmiał się w stronę chłopaków drużyny futbolowej – to ma być kulturalna impreza. Nie będę żadnego z was zgarniał z kałuży rzygów.

 ***

-Kochanie – krzyknęła mama z kuchni.

-Co jest?

-Ten syn radców miasta, znasz go może? – spytała wyraźnie zainteresowana.

-Tak mamo, jest ze mną w klasie – odparłam spokojnie, zgarnąwszy jabłko ze stojącej na stole miski z owocami.

-Jaki jest? – kontynuowana podekscytowana.

-No wiesz, spoko – przeżuwałam kęs owocu – bardzo towarzyski – wzruszyłam ramionami i poszłam na górę.

Moja mama nie miała w zwyczaju urządzania sobie ze mną pogaduszek na temat szkolnych kolegów, jednak powiedziałam jej,  że zaprosił mnie w piątek na bal maskowy. Świergotała ze szczęścia, moja młodsza siostra wzdychała a ja… denerwowałam się coraz bardziej. Godzinami rozprawiały o moim makijażu, sukience i tak dalej, czyli o tym, co powinno być odzwierciedleniem moich fantazji, nie ich.

Nastał upragniony, piątkowy wieczór, a ja oczywiście bardzo się stresowałam. Włosy miałam pokręcone i spięte u góry w wymyślny sposób, przez co z każdym ruchem obawiałam się, że ta fryzura nie przetrwa dziesięciu minut. Patrząc w lustro widziałam granatową, pofalowaną suknię, która podkreślała moją bladą cerę.  Moje policzki błyszczały delikatnym, pudrowym blaskiem, a oczy podkreślały odcienie szarości. Siostra stała przy mnie nie dowierzając.

-Unnie, wyglądasz prześlicznie, ale brakuje ci jednego – założyła mi na oczy delikatną maskę z czarnej koronki. Raz kozie śmierć.

Atmosfera w posiadłości była naprawdę… dziwna. Muzyka była tak głośna, że nie dało się słyszeć żadnej z rozmów, nawet jeśli rozmówca stał przed tobą. Na zmianę leciały klasyczne i nowoczesne kawałki. Wszyscy ubrani byli w suknie i garnitury. Ogromną salę balową rozświetlał blask poustawianych na stołach z przekąskami świec, a ja delikatnie skubałam palec czarnej rękawiczki zadając sobie pytanie, co mnie podkusiło, żeby tutaj przyjść. Stałam przez chwilę na środku pomieszczenia, obserwując lawirujące w tańcu pary. Poczułam dotyk palca na swoim ramieniu, a gdy odwróciłam się, zobaczyłam nieznajomego w idealnie skrojonym czarnym garniturze, z czarną maską. Obdarzył mnie idealnie białym uśmiechem, po czym ukłonił się, wyciągając dłoń w moją stronę.

-Czy można prosić? – spytał nonszalancko.

Nie odpowiedziałam, tylko dygnęłam i podałam mu dłoń. Nie byłam w stanie wydobyć z siebie słowa. Poprowadził mnie w tańcu, a gdy piosenka się skończyła puściłam jego dłoń, a on zniknął w tłumie. Dopiero gdy odszedł uświadomiłam sobie, z kim właśnie tańczyłam. Lee Seung Hyun. Śledząc w tłumie czarną, połyskującą maskę ruszyłam, wiedziona jakby jakąś dziwną,  niezrozumiałą siłą.  Doprowadziło mnie to do niewielkiej altanki, do której weszłam, opierając się o poręcz. Z tego miejsca doskonale widać było świetloną blaskiem świec posiadłość i dobywającą się z niej delikatną teraz muzykę.

-Podoba ci się? – z ciszy dobył się głos.

-Kto tu jest? – rozejrzałam się, jednak nie mogłam niczego dostrzec w panującym mroku nocy.

Z ciemności wyłonił się książę w czarnej masce, który przyciągnął mnie do siebie i pocałował, zanim zdążyłam złapać oddech. Poczułam jak moje serce łopocze niczym wystraszony, chcący wyrwać się z mojej piersi ptak, a loki rozsypują się kaskadą na moje plecy. Jego ciepłe i miękkie usta i oddech pachnący delikatną miętą. Jego żeby na mojej dolnej wardze, gdy pragnęłam, by nigdy nie przestawał.

-Min Soo… - zaczął, a mnie otoczył przerażający dźwięk i szarpanie.

-MIN SOO UNNI, WSTAWAJ! – krzyczała moja młodsza siostra – Spóźnisz się do szkoły wariatko! Kyungsoo już na ciebie czeka!

A więc wszystko to było jedynie snem. Zebrałam się jak tylko mogłam najszybciej, jednak czułam rosnące we mnie z minuty na minutę rozczarowanie. Zapomniałam o całym świecie, gdy otworzyłam drzwi i wychodząc na ganek zobaczyłam uśmiech Kyungsoo. Opierał się o poręcz i gdy na mnie patrzył, widziałam w jego oczach bezgraniczną miłość i oddanie.

-Długo czekałeś? – spytałam przepraszającym tonem.

-Nie – dał mi słodkiego buziaka w policzek – Chodźmy do szkoły – splótł swoją silną dłoń z moją, znacznie mniejszą i ruszyliśmy ramię w ramię. Przez te wakacje bardzo urósł, zmężniał, stał się chłopakiem idealnym. Idealnym dla mnie.

Gdy doszliśmy do szkoły, a on otworzył przede mną drzwi klasy, stanęłam jak wryta.

-Coś się stało? – spytał przejęty, ściskając moją dłoń.

-Nie, nic. – odparłam przełykając ślinę.

-Na pewno wszystko w porządku? – w jego głosie słychać było troskę.

-Tak – na sztywnych nogach poszłam na swoje miejsce, rzucając Kyungsoo ostatni przed rozpoczęciem lekcji uśmiech.

W pierwszej ławce siedział chłopak w czarnej koszuli.

***

To tyle, jeśli chodzi o chwilowo ukończone scenariusze :) Za następne zamierzam zabrać się w trakcie weekendu, więc mam nadzieję, że osoby, które zamówiły dla siebie w poprzedniej notce opowiadania będą cierpliwe ^o^ W tym tygodniu przewiduję tez nowy rozdział "Trainee" i to chyba tyle, jeśli chodzi o aktualności. Ten scenariusz był dla mojej koleżanki, bo poprosiła mnie o niego jakiś czas temu. Mam nadzieję, że wam się podoba. Buziaki i do następnej notki ~~